Tuesday, September 27, 2011

விசையுடன் பாயும் அம்பு(தலித்)

தலித் அதிகாரிகளுக்கு மூவர் போடும் முட்டுக்கட்டை

தமிழக அரசில் கூடுதல் தலைமைச் செயலராகவும், திட்டம் மற்றும் சிறப்பு முயற்சிகள் துறையின் கமிஷனராகவும் இருக்கிறார் ‘கிறிஸ்துதாஸ் காந்தி I.A.S’. இவரது தலைமையில் ‘அம்பு’ (அம்பேத்கார் அனைத்துலக பணியாளர் சங்கக் கூட்டமைப்பு) என்கிற அமைப்பு தலித் மக்களின் முன்னேற்றத்திற்காக இயங்கி வருகிறது. சமீபத்தில் தலித் எம்.எல்.ஏ-க்களையும் அதிகாரிகளையும் வரவழைத்து விருந்து கொடுத்திருக்கிறார் கிறிஸ்துதாஸ் காந்தி. இந்தச் சூழ்நிலையில் அவரைச் சந்தித்தோம்.

அம்பு என்கிற அமைப்பினை உருவாக்கியதன் நோக்கம் என்ன?


தமிழகத்தின் நிர்வாக சரித்திரத்தில் பட்டியலின (எஸ்.சி மற்றும் எஸ் .டி) பணியாளர்களுக்கான ஒரு அமைப்பு 2006 வரை யாரும் சரியாக உருவாக்கவில்லை. உருவாக்கத்திற்காக சிறுசிறு முயற்சிகள் எடுக்கப்பட்ட போதெல்லாம் அதனை அரசு துறைகளிலும் மத்திய நிறுவனங்களிலும் பட்டியலின பணியாளர் சங்கத்துக்கு ஏற்பளிக்கப்பட்டு ஆண்டுக்கு 4 கூட்டங்கள் நடத்தப்பட்டு வருகிறது. ஆனால் தமிழகத்தில் மட்டும் இதனை சாதி சங்கமாகப் பாவித்து அவற்றோடு ஒட்டுவதே தீட்டு என்ற மனப்போக்கிலே அதிகாரிகள் இருக்கிறார்கள். இந்த அவல நிலையை மாற்றுவதற்காக, அனைத்து சிறுசிறு அமைப்புகளை ஒன்று திரட்டும் முயற்சியில் 2006-ல் ஈடுபட்டோம். பட்டியலின ஐ.ஏ.எஸ்-கள், உதவி கலெக்டர்கள் உள்ளிட்ட உயரதிகாரிகள் யாரும் ஈடுபாடு காட்டவில்லை. ஆனால் அனைத்து துறைகளிலும் உள்ள பட்டியலின அலுவலர்கள் ரொம்பவே ஆர்வம் காட்டினார்கள். அம்பு உருவானது. இதுவரை பட்டியலினத்தைச் சேர்ந்த 77 அமைப்புகள் அம்புவில் இணைந்துள்ளன. அனைத்து எஸ்.சி., எஸ்.டி அமைப்புகளுக்கும் நாலெட்ஜ் பேங்காக செயல்படுவது அம்புவின் முதல் நோக்கம். அடுத்து, பட்டியலின பணியாலர்களுக்குரிய உரிமைகளை அவர்களுக்கு எடுத்துச்சொல்வதும் அவர்களுக்காகப் போராடுவதும்தான் முக்கிய நோக்கம். 2006-ல் துவக்கப்பட்ட அம்பு, பல்வேறு வெற்றிகளைப் பெற்றிருக்கிறது.

தமிழக பட்டியலின எம்.எல்.ஏ.க்களை அழைத்து விருந்து கொடுத்திருக்கிறீர்களே?


ஒவ்வொரு மானியக் கோரிக்கையின் போதும் பட்டியலின எம்.எல்.ஏக்களை அழைத்து, பட்டியலினத்துக்கான பிரச்சினைகளை அவர்களோடு கலந்து பேசவும் புதிய திட்டங்களை அரசுக்கு எடுத்துச் சொல்லவும் இத்தகைய விருந்து கூட்டங்களை நடத்துகிறோம். டெல்லியில் இதுபோன்ற முயற்சிகள் அடிக்கடி நடக்கும். இதில் பட்டியலின மக்களின் அனைத்து பிரச்சினைகளும் அலசப்படும். கடந்த ஆண்டுகளில் நடந்த இந்த விருந்துக் கூட்டங்களுக்கு ஒவ்வொரு எம்.எல்.ஏ-க்களையும் தனித்தனியாக நாங்கள் அழைத்தபோது, “எங்க கட்சித் தலைமை என்ன சொல்லுமோ என யோசிக்கிறோம்” என்று கூறி, வருவதற்குத் தயங்கினர். அதனால் இந்தாண்டு தனித்தனியாக அழைப்பதை விட்டு விட்டு, ஒவ்வொரு கட்சித் தலைமைக்கும் கடிதம் எழுதி ‘நாங்கள் நடத்தும் பாராட்டுக் கூட்டத்துக்கு தங்கள் கட்சி பட்டியலின எம்.எல்.ஏ-க்களை அனுப்பி வையுங்கள்’ எனக் கேட்டுக் கொண்டோம். ஆனால் மாக்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட், இந்திய கம்யூனிஸ்ட், இந்திய குடியரசு கட்சி, புதிய தமிழகம் கட்சிகளைத் தவிர மற்ற கட்சிகள் எம்.எல்.ஏ-க்களை அனுப்பி வைக்கவில்லை.


தலைமைச் செயலகத்திலுள்ள பட்டியலின ஐ.ஏ.எஸ் உள்ளிட்ட உயரதிகாரிகள் சிந்தனைகள் எப்படி இருக்கிறது?

தமிழக ஐ ஏ எஸ் அதிகாரியில் 60 பேர் பட்டியலினத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். ஒவ்வொரு ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரியும் தேர்வு செய்யப்படும் போது, ‘என் சமூக மக்களுக்காக சேவை செய்ய கிடைத்த ஒரு வாய்ப்பு இது’ என்று சொல்வர். ஆனால் வேலைக்கு வந்த பிறகு இவரது பனியின் மூலமாக எஸ்.சி. மக்களுக்கு செய்ய வேண்டிய கடமைகளை செய்வதே இல்லை. பட்டியலின மக்களின் பாதுகாப்பிற்காக, அவர்களின் வளர்ச்சிக்காக இருக்கக்கூடிய சட்டங்களையும் திட்டங்களையும் கூட இவர்கள் கண்டுகொள்வதே கிடையாது.

இது மிகப்பெரிய சமூகத் துரோகம். அதிகாரிகளில் 100-க்கு 90 சதவீதம் பேர் எஸ்.சி., எஸ்.டி மக்களுக்கு செய்யவேண்டிய கடமைகளையும் பொறுப்புகளையும் தட்டிக்கழித்து துரோகம் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். மீதமுள்ள 10 சதவீத அதிகாரிகளோ பட்டியலின மக்களுக்கான கடமைகளை செய்வதில் நெருக்கடிகளை சந்திக்கிறார்கள். உங்களை யார் இதிலெல்லாம் கவனம் செலுத்தச் சொன்னது என்று உயரதிகாரிகள் கோபமாக கேள்விகள் கேட்பது, கான்பிடன்ஷியல் ரிபோர்டில் இவர் சாதி தீவிரம் காட்டுகிறார் என்று குறிப்பிடுவது, அரசியல் வாதிகளால் இவரை மாற்றுங்கள் என்று அழுத்தம் கொடுப்பது போன்ற நெருக்கடிகள். ஆனால் இந்த நெருக்கடிகளுக்கெல்லாம் பயப்படாமல் எங்கு பணியமர்த்தப் பட்டாலும் எனது மக்களுக்கான பணியை சிறப்பாக செய்வேன் என்று அந்த 10 சதவீத அதிகாரிகள் நினைப்பதால் நெருக்கடிகளெல்லாம் இயல்பாக தெரியும்.

அம்பு நடத்தும் கூட்டங்களில் கலந்துகொள்ள எஸ்.சி அதிகாரிகள் ஆர்வம் காட்டாததற்கு காரணம்?

தங்களை எஸ்.சி என அடையாள படுத்திக்கொள்ள இவர்கள் விரும்புவதில்லை. அப்படி சொல்லிக்கொள்வதை கேவலமாக கருதுகிறார்கள். நான் ஒரு எஸ்.சி அதிகாரி என மார்தட்டிச் சொல்ல வேண்டிய ஒரு காட்சியை இவர்கள் தவிர்த்து தலை கவிழ்ந்து நிற்பது இந்த சமூகத்துக்குச் செய்கிற மற்றொரு துரோகம்.

பட்டியலின மக்களுக்கு நன்மை செய்வதற்காகத்தான் ஆதிதிராவிடர் நலத்துறை இருக்கு. அந்த துறையின் செக்ரட்டிரியாக நியமிக்கப்படுபவர்கள் எஸ்.சி யாகத்தான் இருப்பார். அதன் மூலம் நிறைய நன்மை செய்ய முடியுமே?

பட்டியலின மக்களின் கடமைகளை செய்யாத அதிகாரிகளில் இவர்தான் முதலிடத்தில் இருப்பார். குறிப்பாக ஒண்ணு சொல்லவா? தாட்கோ ஒப்பந்தப் பணிகளை எஸ்.சி ஒப்பந்ததாரர் மட்டும்தான் எடுக்க வேண்டும் என்பது 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு போடப்பட்ட அரசாணை. அதை மாற்ற வேண்டுமென எஸ்.சி துறை செக்ரடரிக்கும் தாட்கோ எம்.டி-க்கும் (இவரும் எஸ்.சி அதிகாரிதான்) அழுத்தம் தரப்பட்டது. முடியாது என்று சொல்லியிருக்க வேண்டாமா? ஆனால் அப்படி மறுக்காமல் இருவரும் அரசாணையை மாற்ற சம்மதித்தனர். மாத்தியாச்சு. இதை எங்குபோய்ச் சொல்வது? அதனால் எஸ்.சி மக்களுக்கான நன்மைகளை செய்வதற்கு எதிரியாக இருப்பது எஸ்.சி அதிகாரிகளே.

தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கான நலத் திட்டங்கள் பலவற்றை கொண்டு வந்திருக்கிறது தமிழக அரசு. அதனை நடைமுறைப்படுத்த தயங்குகிற அதிகாரிகள் மீது தலைமைச் செயலரிடம் புகார் கூறலாமே?


எஸ்.சி விசயங்களை எஸ்.சி அதிகாரிகள் கையாள்வதற்கு முட்டுக்கட்டை போடுவதே தலைமைச் செயலர், உள்துறைச் செயலர், நிதித்துறைச் செயலர் ஆகிய மூவர்தான். வன்கொடுமை சட்டம் நடைமுறைப் படுத்தப்படுகிறதா என கவனிக்கவேண்டிய பொறுப்பு எஸ்.சி துறை செக்ரடரிக்கு இருக்கு. ஆனால் காவல்துறையை கையாளும் உள்துறைச் செயலரின் இசைவுகளின்றி எஸ்.சி செக்ரடரியால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்ற சூழல் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இதே சூழல் நிதித் துறையாலும் கையாளப்படுகிறது. இதற்குக் காரணம் மேற்கண்ட 3 பதவிகளிலும் எஸ்.சி அல்லாத அதிகாரிகளே அமர்த்தப்பட்டு வருவதுதான். எந்த ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரியிடமும், “உன் டிபார்ட்மென்ட் வேலையை நீ பார்க்கக் கூடாது” என உத்தரவிட முடியாது. ஆனா ஆதிதிராவிடர் நலத்துறை செக்ரடரிக்கு மட்டும் அந்த உத்தரவு வரும். இட ஒதுக்கீடு, வன்கொடுமை சட்டம், துணைத் திட்டங்கள் அமலாக்கம் ஆகிய மூன்று விஷயங்களில் ஒரு துரும்பைக் கூட எஸ்.சி துறை செக்ரட்டிரியால் எடுத்துப்போட முடிவதில்லை.

எஸ்.சி அதிகாரிகள் அச்சம் கொள்கிற நிலைதான் நிர்வாகத்தில் இருக்கிறது. அம்பேத்கர் படத்தைத் தனது அறையில் வைத்துக்கொள்ளக்கூட இவர்களிடம் தயக்கம் இருக்கிறது. காரணம்... ஒன்று பயம், மற்றொன்று தனது சாதி வெளியில் தெரிந்துவிடுமே என்கிற நிலை.


தேர்தலில் ஆளும் கட்சிகள் தோற்பதற்கு பட்டியலின எம்.எல்.ஏக்கள் தான் காரணம் என்று சொல்லி வருகிறீர்களே?

எனது பார்வையில் ஆளும் கட்சிகள் தேர்தலில் தோற்பதற்கு எஸ்.சி – எம்.எல்.ஏக்களும் அதிகாரிகளும் தான் வழி வகுக்கிறார்கள். ஏனெனில் இவர்கள் இவர்களது மக்களுக்காக செய்ய வேண்டிய தேவைகளை செய்ய மறுக்கிறார்கள் அல்லது தடுக்கப்படுகிரார்கள்.

'இதில் எது உண்மையாக இருந்தாலும் ‘அரசுகள்தான் இதை செய்கின்றன’ என்று எங்கள் மக்கள் நம்புகிறார்கள். அது தேர்தலில் அப்படியே பிரதிபலிக்கிறது. பொதுவாக தேர்தல் என்றால் மற்ற சமூகத்தினரின் வாக்குகள் எல்லா கட்சிகளுக்கும் பிரிந்து விழும். ஆனால் எஸ்.சி வாக்குகள்தான் சாய்ந்தால் ஒரே பக்கம் சாயும். சாய்கிறது. மக்கள் தொகையில் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் 20 சதவீதம் தான்.

ஆனால் தேர்தலில் பதிவாகும் வாக்குகளில் 40 சதவீத வாக்குகள் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடையது. அதனால் அதன் தாக்கம் பெரியது. ஆகவே எஸ்.சி மக்களின் பணிகளை எஸ்.சி எம்.எல்.ஏ-க்களும் அதிகாரிகளும் செய்வதற்குரிய முறையான போக்குகளை ஆளும் கட்சிகள் எடுத்தாலே அந்தக் கட்சி மீண்டும் வெற்றி பெரும்.

-சந்திப்பு:
ஆர். இளையசெல்வன்

படங்கள்: ஸ்டாலின்.

நன்றி: நக்கீரன் இதழ் – செப்டம்பர் 07 – 2011 (Vol.24 No.41)

Saturday, September 24, 2011

நாடகக் கலை விழா 2011 - புரிசை

“புரிசை துரைசாமி கண்ணப்ப தம்பிரான் பரம்பரை தெருக்கூத்து மன்றம்” மற்றும் “தென்னகப் பண்பாட்டு மையம், தஞ்சாவூர்” இணைந்து வழங்கும் கலைமாமணி கண்ணப்பத் தம்பிரான் நூற்றாண்டு விழா, எட்டாம் ஆண்டு நினைவு நாடகக் கலை விழா – 2011, கலைமாமணி கண்ணப்ப தம்பிரான் திருவுருவச் சிலை திறப்பு விழா மற்றும் புத்தக வெளியீட்டு விழா மற்றும் மறைந்த தெருக்கூத்துக் கலைஞர்களின் உருவப்படத் திறப்பு விழா


நாள்: 01, 02, 03 - அக்டோபர் 2011
இடம்: கண்ணப்பத் தம்பிரான் அரங்கம், புரிசை கிராமம், செய்யாறு வட்டம், திருவண்ணாமலை மாவட்டம்.

அன்புடையீர்,

வணக்கம், வருகிற 2011 அக்டோபர் 01, 02, 03 தேதிகளில் புரிசையில் நாடகக் கலைவிழா நாள்தோறும் இரவு 7.30 மணிக்குத் துவங்கி மறுநாள் காலை வரை சிறப்புடன் நடைபெறவுள்ளது.

பத்மபூஷன் டாக்டர் பத்மா சுப்பிரமணியம்தலைவர், நிர்த்யோதையா பரதர் – இளங்கோ ஆசிய கலாச்சார மையம்,

பத்மஸ்ரீ தோட்டாதரணி கலை இயக்குனர்,

திரு சதானந்த மேனன் - “ஸ்பேசாஸ்” சென்னை – கலை விமர்சகர், நிழற்படக் கலைஞர்,

திரு நா முத்துசாமி நிறுவனர், கூத்துப்பட்டறை சென்னை,

திரு ச தமிழ்ச்செல்வன் - தலைவர், தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் மற்றும் கலைஞர்கள் சங்கம்,

பேராசிரியர் செ. ரவீந்திரன் - மேனாள் துறைத் தலைவர், நவீன இந்திய மொழிகள் மற்றும் இலக்கியத் துறை, தில்லி பல்கலைக் கழகம்,

பேராசிரியர் மு ராமசாமி - நாடகத் துறை, தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகம், தஞ்சாவூர்,

யதார்த்தா கி போன்னேச்வரன்ஆசிரியர், வடக்கு வாசல், புது தில்லி,

கவிஞர் ஆரிசான் - செயலர், தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் மற்றும் கலைஞர்கள் சங்கம், திருவண்ணாமலை மாவட்டம்,

R லட்சுமணன்ஊராட்சி மன்றத் தலைவர் புரிசை,

R. லோகநாதன் தாளாளர், செய்யாறு ஐ. டி. ஐ,

ஆகியோர் வருகைத் தர இசைந்துள்ளனர். இவ்விழாவிற்கு அனைவரும் வருகை தருமாறு கேட்டுக் கொள்கிறோம்.

இப்படிக்கு...

கலைமாமணி கண்ணப்ப சம்பந்தன் – தலைவர்.
கண்ணப்ப காசி – செயலர்.
[புரிசை துரைசாமி கண்ணப்ப தம்பிரான் பரம்பரைத் தெருக்கூத்து மன்றம்]

முதல் நாள் நிகழ்வு – 01-10-2011

இரவு 7.30 மணி: மங்கள இசை

இரவு 7.45 மணி: கலைமாமணி கண்ணப்ப தம்பிரான் திருவுருவச் சிலை திறப்பு, திறப்பாளர்: பத்மபூஷன் டாக்டர் பத்மா சுப்பிரமணியம்

இரவு 8.15 மணி: புரிசை கண்ணப்ப தம்பிரான் தெருக்கூத்துப் பள்ளி மாணவர்கள் வழங்கும் “வீர விளையாட்டு” பயிற்சியாளர்கள் திரு. 'சென்செய்' மா. சம்பத்குமார் & ஏழுமலை, புரிசை அரசு பள்ளி மாணவர்கள் வழங்கும் “கலை நிகழ்ச்சி” – பயிர்த்சியாளர்கள் செல்வி அகிலா மற்றும் செல்வி கௌரி

இரவு 8.45 மணி: “விழா சிறப்புரை” – திரு சதானந்த மேனன் “கலைமாமணி கண்ணப்ப தம்பிரான் வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது” வழங்குதல்...
விருது பெறுபவர்: திரு முருகன் ராவ், மதுரை தோற்பாவை நிழற்கூத்துக் கலைஞர்,
விருது வழங்குபவர்: பேரா மு. ராமசாமி

காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெசின் “பெரிய சிறகுடைய ஒரு வயோதிக மனிதன்” தெருக்கூத்துப் பனுவல் வெளியீட்டு விழா
ஆசிரியர்: கலைமாமணி கண்ணப்ப தம்பிரான்
புத்தகம் வெளியிடுபவர்: பத்மஸ்ரீ தோட்டா தாரணி
புத்தகம் பெற்றுக் கொள்பவர்: பேரா செ. ரவீந்திரன், திரு போன்னேஷ்வரன்,

”மறைந்த தெருக்கூத்துக் கலைஞர்களின் திரு உருவத் திறப்பு”
திறப்பாளர் நா முத்துசாமி

இரவு 9.30 மணி: கலாக்ஷேற்ற சென்னை வழங்கும் கண்ணப்பர் குறவஞ்சி நாட்டிய நாடகம், இயக்கம் - ருக்மணி அருண்டேல், இசையமைப்பு பாபநாசம் சிவன்

இரவு 11.00 மணி: வைகறைக் கலைக்குழு, திருவண்ணாமலை வழங்கும் “கிராமிய இசை”

இரவு 11.30 மணி: “மூன்றாம் அரங்கு” சென்னை வழங்கும் பாதல் சர்க்காரின் “ஸ்பர்டகஸ்” – நாடகம், இயக்கம் பேரா மு ராமசாமி

அதிகாலை 1.30 மணி: புரிசை துரைசாமி கண்ணப்ப தம்பிரான் பரம்பரை தெருக்கூத்து மன்றம் வழங்கும் “இந்திரஜித் தெருகூத்து”, ஆசிரியர்: கலைமாமணி கண்ணப்ப சம்பந்தன்

இரண்டாம் நாள் நிகழ்வு – 02-10-2011

பிற்பகல் 3.00 மணி: “இயற்கை விவசாயம்” – சிறப்பு சொற்பொழிவு: திருமிகு பாமயன் – செயலர், தாளாண்மை உழவர் இயக்கம். திரு: ராமசுப்ரமணியன் – சமன்வையா, சென்னை. திரு பாலாஜி சங்கர், தற்சார்பு இயக்கத்தின் “கத்திரிக்கா” குறும்படம் திரையிடல்.

இரவு 8.00 மணி: “துடும்பாட்டம்” – சேரன் துடும்பாட்டக்குழு, காரமடை, கோவை.

இரவு 8.30 மணி: “தமிழிசை” – செல்வி அகிலா & செல்வி கௌரி

இரவு 9.15 மணி: கலா அரங்கம், கேரளா வழங்கும் “கிரதம்” கதகளி நடன நிகழ்ச்சி, குழுத் தலைவர்: கலா அரங்கம் பிசு லால்

இரவு 11.15 மணி: “வாலி வதம்” – இராமாயண தோற்பாவை நிழற்க்கூத்து, நிகழ்த்துபவர்: முருகன் ராவ், மதுரை.

அதிகாலை 12.15 மணி: “கட்டியக்காரி”, சென்னை வழங்கும் “கருக்கு” எழுத்தாளர் பாமாவின் சிறுகதை நாடக வடிவம். “மொளகாப்போடி” – நாடகம், இயக்கம் – ஸ்ரீஜித் சுந்தரம்.

அதிகாலை 01.15 மணி: எலிமேடு வடிவேல் கலைமகள் நாடக சபா, கட்ட பெட்டி, மேட்டூர் வட்டம், சேலம் மாவட்டம் வழங்கும் “மதுரை வீரன்” – தெருக்கூத்து, ஆசிரியர்: ஹரிஹரன்.

மூன்றாம் நாள் நிகழ்வு – 03-10-2011

இரவு 8.00 மணி: ஆரணி “ராஜ நிலா” பிரகாஷ் வழங்கும் “மேற்கத்திய இசை நிகழ்ச்சி – டிரம்ஸ்”

இரவு 8.30 மணி: “கண்ணப்ப தம்பிரான் – ஆவணப்படம்” – இயக்கம்: பென்னேஸ்வரன், யதார்த்தா, புது தில்லி.

விழா சிறப்புரை: ச. தமிழ்செல்வன் - தலைவர் த.மு.எ.க.ச தமிழ்நாடு

இரவு 9.30 மணி: ஜனகரளியா, மக்கள் களரி, இலங்கை வழங்கும் “சரண்தாஸ்” – தமிழ் நாடகம், இயக்கம்: பராக்ரம நீரியல

இரவு 11.30 மணி: சப்தார் ஹஸ்மி கலைக்குழு, புதுச்சேரி வழங்கும் “கிராமிய இசை”

இரவு 12.00 மணி: பரீக்ஷா சென்னை வழங்கும், பாதல் சர்க்காரின் “முனியன்” – நாடகம், இயக்கம்: ஞாநி.

அதிகாலை 1.30 மணி: யாகசேனா நாடக மன்றம் செய்யாறு வழங்கும் “சைந்தவ பங்கம்” தெருக்கூத்து, ஆசிரியர்: விபீஷன நாயக்கர்.

இவ்விழாவிற்கு வருகை தருமாறு அன்புடன் அழைக்கிறோம்:
கலைமாமணி கண்ணப்ப சம்பந்தன் (தலைவர்), கண்ணப்ப காசி (செயலர்) மற்றும் புரிசை துரைசாமி கண்ணப்ப தம்பிரான் பரம்பரை தெருக்கூத்து மன்றம் விழா குழுவினர்.

விழா குழுவினர்: திரு. சதானந்த மேனன், திரு பசுபதி, திரு பிரவீன், திரு லோகநாதன், திரு ஸ்ரீஜித் சுந்தரம், கவிஞர் ஆரிசான், திரு அஸ்வினி, திரு ஸ்ரீராம் நடராஜன்.

புரிசை – செய்யாறுக்கும் வந்தவாசிக்கும் இடையில் இருக்கிறது. சென்னையிலிருந்து 120 கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் உள்ளது.

தொடர்புக்கு:
கண்ணப்ப காசி: 94447 32783, 2474 2743
கண்ணப்ப சம்பந்தன்: 94861 71771, 2412 2343
விழா இயக்கம்: மு பழனி – 95661 71624
தொழில்நுட்ப இயக்குனர்: வ. பாஸ்கரன் – 9444 481263

டிஸ்கி: கிராமியக் கலைகளில் விருப்பமுள்ள நண்பர்களுக்குத் தெரியப்படுத்தி விழா சிறப்பே நடைபெற உதவுங்கள். இதனை தொடர்பதிவாக எடுத்துக் கொண்டாலும் சரி... ஆர்வமுள்ளவர்களின் கவனத்திற்கு இந்த விழா சென்று சேர்ந்தால் சரி... நன்றி..

Friday, September 16, 2011

மாலதி மைத்ரி - கேணி சந்திப்பு

நவீன இலக்கிய வகைமைகளில் கவிதை இலக்கியம் பரவலாக வாசகர்களால் விரும்பப்படுகிறது. வாசக அனுபவத்தை மனதில் உகுத்தி கவிதை எழுதுவது சுலபமான விஷயம் என்றே எல்லோரும் நினைக்கிறார்கள். அதன்படி எழுதவும் செய்கிறார்கள். “தரமாக இருக்கிறதா?” என்பது வேறு விஷயம். சொல்ல நினைக்கும் மன கிலேசத்தை அல்லது உள்மன அனுபவத்தை பழகிய வார்த்தைகளில் இலகுவாக இறக்கி வைக்க நினைக்கின்றனர். அதற்கு கவிதை வடிவத்தை எளிதாக அடையாளம் காண்கின்றனர். மரபுக் கவிதை, நவீனம், பின்நவீனம், பின் காலனியத்துவம், ஹைக்கூ, புதுக்கவிதை என்று பல வடிவங்களில் பாய்ச்சலுடன் செயல்படுகிறார்கள். உரைநடையை உடைத்துப்போட்டு, அதையும் கவிதையென விவாதம் செய்யும் படைப்பாளிகளும் இருக்கத்தான் செய்தார்கள்.

சங்ககாலம் தொடங்கி எந்த படைப்பாக இருந்தாலும் ‘இயற்கை, இறை தத்துவம், பெண் - அவள் மீதான காதல், பிரிவு, கலவி’ இவைகள் தான் கருப்பொருளாக உருக்கொள்கின்றன. குறிப்பாக பெண்களை வானமாகவும், பூமியாகவும், நதியாகவும் மற்றுமுள்ள எல்லா இயற்கை வடிவங்களாகவும் போற்றிப் புகழ்ந்துள்ளனர். மயக்கப் போற்றுதலின் ஆணாதிக்க சட்டகத்திலிருந்து முரண்பட்டு நிற்கும் நேரெதிர் பெண்ணிய ஒடுக்கு முறைகளை நவீன இலக்கியங்கள் தான் வீச்சுடன் பேசியிருக்கின்றன.

மீனாட்சி, பூரணி, திரிசடை போன்ற பெண் படைப்பாளிகள் தொண்ணூறுளுக்கு முன்பே நவீன கவிதைப் படைப்புகளில் பங்களிப்பு செய்திருந்தாலும், தொண்ணூறுகளுக்கு பின் வந்த பெண் படைப்பாளிகளால் தான் பெண்ணிய சிந்தனைகள் வளரத் தொடங்கியது. பெண்ணியம் சார்ந்த கவிதைகள் குறைந்த அளவே வெளிவந்தாலும் பரவலான சலசலப்பிற்கும் கவனத்திற்கும் உள்ளாயின. அவைகள் பெண்ணிய உரிமையைப் பெற்றுத் தரும் அடையாளக் குரலாக ஒலித்தன. ஒலித்த கவிக்குயில்களில் மாலதி மைத்ரி குறிப்பிடத்தக்க முக்கியமான கவிஞர்.

புதுச்சேரியில் வாழும் இவர் 1968 -ஆம் ஆண்டு பிறந்தார். முதல் சிறுகதை “பிரயாணம்” 1988 ஆம் ஆண்டு கணையாழியில் வெளிவந்தது. இதுவரை சங்கராபரணி(2001), நீரின்றி அமையாது உலகு(2003), நீலி(2005) ஆகிய கவிதைத் தொகுப்புகளும், விடுதலையை எழுதுதல், தந்தையைக் கொல்வதெப்படி என்ற கட்டுரை தொகுப்புகளும் வெளிவந்துள்ளன. ‘சங்கராபரணி’ தொகுப்பின் மூலம் திருப்பூர் தமிழ்ச் சங்கம் விருதும், புதுவை அரசின் கம்பன் விருதும் பெற்றிருக்கிறார். தொடர்ந்து இலக்கியம், சமகால அரசியல் மற்றும் மனித உரிமைத் தளங்களில் இயங்கிக் கொண்டிருப்பவர். ‘அணங்கு’ எனும் பெண்ணிய இதழின் ஆசிரியராக முனைப்புடன் செயல்பட்டவர். ‘அமீபா’ என்ற சிற்றிதழை நடத்தியுள்ளார். கிரணம் வெளியீட்டகத்தின் பதிப்பாளர்.

ஒரு சமூக மற்றும் மனித உரிமை ஆர்வலராக இருந்து, அதிலிருந்து எப்படி ஓர் எழுத்தாளராக உருவானார் என்பதை மாதந்தோறும் நடக்கும் கேணி சந்திப்பு வாசகர் கூட்டத்தின் மூன்றாம் ஆண்டு துவக்க விழாவில் “நானும் என் எழுத்தும்” என்ற தலைப்பில் பகிர்ந்துகொண்டார். எழுத்தாளராக தன்னை அடையாள படுத்திக் கொள்வதைவிட மனித உரிமை ஆர்வலராக முன்னிறுத்திக் கொள்வதையே முக்கியமாகக் கருதுகிறார். அந்த எண்ணமே எழுத்தை நோக்கி நகர்த்தியது என்கிறார்.

இவருடைய தாய் மனநலம் குன்றியவர் என்பதால் முழுமையான குழந்தைப் பருவத்தை அனுபவிக்க முடியாமல் புறக்கணிக்கப்பட்ட குழந்தையாகவே வளர்ந்திருக்கிறார். இவரைத் தொடர்ந்து 6 குழந்தைகள் பிறந்திருக்கிறார்கள். தாயையும் சேர்த்து உடன் பிறந்த சகோதர சகோதிரிகளையும் பராமரிக்க வேண்டிய பெரும் பொறுப்பு இவர் தலையில் விழுந்திருக்கிறது. அவர்களை வளர்த்தெடுக்க வேண்டிய சூழ்நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறார். இதனால் “சுயத்தைப் பற்றியே சிந்திக்காமல் பிறரைப் பற்றியும் சிந்திக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் சமூக விழிப்புணர்வை நோக்கி என்னை கொண்டு சென்றது”” என்றார்.

தம்பி, தங்கைகளை பள்ளிக்கு அனுப்புவது, உடல் நிலை சரியில்லாத பொழுது அவர்களை கவனத்துடன் பார்த்துக் கொள்வது மற்றும் பிரச்சனைகளை நேர்கொண்டு சமாளிக்க வேண்டிய சூழ்நிலைகளால் இவருடைய ஆளுமை வளர்ந்திருக்கிறது. அதன் மூலம் எந்த ஒரு விஷயத்தையும் முன்னெடுத்துச் செல்லும் துணிவையும் தைரியத்தையும் தன்னம்பிக்கையையும் பெற்றிருக்கிறார். எனவே “புறத்தாக்குதல்கள் இல்லா நிழலில் குழந்தையை சுதந்திரமாக வளரவிடுங்கள். அவர்களே தங்களை ஆரோக்கியமாக வளர்த்துக் கொள்வார்கள்” என்கிறார். யாரையும் சாராது கட்டற்று சுதந்திரமாக வளர்ந்த தனது உடன்பிறப்புகளையே இதற்கு உதாரணமாகக் கூறுகிறார். புற வன்முறைகள் இல்லாமல் வளர்ந்ததால் மட்டுமே சாத்தியமானது. அப்படி ஏதேனும் நடந்திருந்தால் வேறுமாதிரி வளர்ந்திருப்போம் என்பதையும் ஒத்துக்கொள்கிறார்.

சோழர்களின் கட்டுமானத்தில் உருவாக்கப்பட்ட பெரிய கிராமம் வில்லியனூர். 11-ஆம் நூற்றாண்டில் நிர்மாணிக்கப்பட்ட பெரிய கோவில் அங்கிருக்கிறது. கோவிலை சுற்றி அக்ரஹாரம், மேலவீதி, செட்டியார் தெரு, உடையார் தெரு, வன்னியத் தெரு, நாவிதர் தெரு என்று சாதிப் படி நிலைப்படி கடைசியில் சேரி அமைந்திருந்தாலும் வண்ணாரும் நாவிதர்களும் வசிக்கக் கூடிய தெரு இவர்களுடையது. இவருடைய சாதியினர் நேரடித் தீண்டாமைக்கு உள்ளாக்கப் படவில்லை என்றாலும் சாதிப்பெயர் சொல்லி அழைக்கும் முறை கிராம பழக்கத்தில் இருந்திருக்கிறது. அண்டை வீட்டார் சாதம் வாங்குவதற்கு மேல்குடி தெருவிற்கோ அல்லது வேலை செய்யும் வீட்டிற்கோ செல்லும்போது கூடவே இவரும் செல்வாராம். ‘படுகளம்’’ என்ற கவிதையில் அதனைக் காட்சிப் படுத்தியிருப்பார்.

தெரு வாசலில் வெளிச்ச
சட்டத்துக்கு அப்பால் நின்று
குரலெடுப்போம்
அம்மா அன்னம் போடுங்க
கூடப்படிக்கும் பொடிசுகள்
எட்டிப்பார்த்துவிட்டுச் செல்லும்

நம்முடைய பாட திட்டங்கள் தீண்டாமையை மறுக்கிறது. ஒரே பாரத தேசம், எல்லோரும் சமம்’ என்று பாடத் திட்டம் போதிக்கிறது. சட்டமும் அதை உறுதி செய்கிறது. கற்பிக்கும் விழுமியத்திலிருந்து முரண்பட்ட சமுதாயத்தைத் தானே காண நேரிடுகிறது. விளிம்புநிலை மனிதர்களின் மீது திணிக்கப்படும் வன்முறைகளும், ஒடுக்குமுறைகளும் கவிதை வரிகளில் பதிவாகிறது.

ஏகாலி வந்திருக்காம்மா…
அம்பட்டவன் வந்திருக்காம்மா…
தோட்டி வந்திருக்காம்மா…
சக்கிலி வந்திருக்காம்மா…
குடிப்புள்ள வந்திருக்காம்மா…

படியளப்பவர்கள் என்ன சொன்னாலும் பொறுத்துக்கொள்ள வேண்டிய இயலாமையை பின்வருமாறு சொல்லியிருப்பார்.

ஏண்டி உன் அப்பன், ஆத்தா வரலியா
ஒனக்கு நேரங்காலமே தெரியாதா
இப்பத்தான் சாப்பிடப்போறோம்
இருட்டுல நின்னு பூதங்காக்காதே
தோட்டத்துப்பக்கமா வந்து ஓரமா நில்லு

எட்டு வயதிலிருந்து இதுபோன்ற அனுபவங்கள் கிடைத்ததால் சாதியானது எவ்வளவு மூர்க்கமாக இந்த சமுதாயத்தின் மேல் தனது பிடியை கொண்டிருக்கிறது என்பதை உணர்ந்திருக்கிறார். பொருளாதாரத்தில் உயர்ந்திருக்கும் மேல்சாதியிரனால் ஒடுக்கப்பட்டு ஒரமாக நின்ற நாட்களை நினைத்து மனித தர்மத்தை விசாரணைக்கும் உட்படுத்துகிறார். முடிவில் புனிதமானதாகக் கற்பிக்கப்படும் தர்மங்களை பழகிய விலங்குககளாக்கி பிச்சைப் பாத்திரத்தில் கிடத்துகிறார்.

உடலே பெரும் பிச்சைப் பாத்திரமாக
வாய்ப்பிளந்து நிற்கிறோம்
எல்லாக் காலங்களுக்குள்ளும்

எல்லாத் தர்மங்களும்
நமது பாத்திரத்தில்
இடப்படுகின்றன
அவை ஒரு பழகிய
விலங்கெனப் படுத்திருக்கிறது

தொலைதூர கிராமத்தில் இருந்ததால் பெண்கல்வி என்பதும் இவருடைய சமுதாயத்தில் கவனிக்கப் படவேண்டிய விஷயமாக இருக்கவில்லை. பெண் குழந்தைகளின் கல்விக்கு அவர்களுடைய தந்தைகளே முட்டுக் கட்டையாக இருந்திருக்கிறார்கள். கிராமத்தின் முதலியார் சமூகத்திலும் பெண்கள் ஒடுக்கப் பட்டிருக்கிறார்கள். வரதட்சனையால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்கள் மன அழுத்தத்தாலும், மன நோயாலும் தவித்திருக்கிரார்கள். இதனால் முதிர் கன்னிகள், வயோதிகத் திருமணம், தற்கொலை போன்ற பெண்ணிய சிக்கல்கள் உருவாகியிருக்கிறது. “வீடுகளால் ஆன இனம்” என்ற கவிதையில் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் குடும்ப வன்முறை சார்ந்து பதிவு செய்திருப்பார்.

ஊரின் அனைத்து வீடுகளும்
நடப்பட்ட பெண்களென நிற்கின்றன
சாளரங்கள் கண்களாகவும் வாசல் யோனியாகவும்
யாரோ ஒரு ஆணிற்காக
ஆயுள் முழுவதும் காத்துக்கிடக்கின்றன
வயதுக்கேற்றபடித் தம் உறவுகளுக்காக

கொலைகாரன் திருடன்
குடிகாரன் துரோகி மோசடிக்காரன்
ஊழல் செய்பவன் ஏமாற்றுபவன் விபச்சாரன்
கொடுங்கோலன் காமவெறியன்
சாதிவெறியன் மதவெறியன் இனவெறியன்
இவர்கள் யாரையும் வீடு கைவிட்டுவிடுவதில்லை
அவரவருக்கான வீடு எப்போதும் இருக்கிறது

உடம்பு தொட்டிலாகவும் மார்பாகவும் இருந்து
உயிரும் உணவும் அளித்து
அரவணைத்துப் பாதுகாக்கப்படும் ஆண் பந்தங்கள்
ஆண்கள் வீட்டைப் புணர்வதன் மூலம்
பூமியை வளர்க்கிறார்கள்
பெண்களையல்ல
காலத்தை ஆளும் பெண்கள் வீடாவதில்லை

வன்முறை மற்றும் இதர காரணங்களால் ஒப்பாரி வைக்கும் பெண்கள் நிறைந்த சூழ்நிலையில் வாழ்ந்ததால், எல்லாவற்றையும் ரட்சிக்கும் ‘கடவுள்’ என்ற விழுமியத்தின் மீதான கேள்வி எழுந்திருக்கிறது. கடவுள் இருந்தால் “எளிய மக்களின் கஷ்டங்களை தீர்க்க வேண்டும் இல்லையா? கடுமையாக உழைக்கக் கூடிய இவர்களுக்கு ஏன் நிம்மதி கிடைப்பதில்லை? இவர்களுக்கு ஏன் முன்னேற்றம் வாய்க்கவில்லை?” போன்ற விசாரணைகளின் முடிவில் கடவுள் மறுப்பாளராக மாறியிருக்கிறார்.சுயநலமாக தானுண்டு தன் வேலையுண்டென வாழ்ந்தால் பிரச்சனை இல்லை. மனித அக்கறையும், சூழல் மீதான அக்கறையும் இருக்கும்போது “நாம் நாமாக இருக்க முடியாது””, மனித அக்கறை இருந்ததால் “நான் நானாக இருக்க முடியவில்லை”” என்கிறார்.

பொருளாதாரத்தால் நலிவுற்ற மற்றும் படிப்பறிவில்லாத பெண்களின் திருமணங்கள் விருப்பத்துக்கு மாறாகவே நடைபெறுகின்றன. ஆண்களின் தேவைகளுக்காக பலியாகும் பெண்களின் வலியை பெண்ணை வீடாக உருவகிக்கும் அதே கவிதையில் பின்வருமாறு சாடியிருப்பார்.

இந்திராகாந்தி எமர்ஜென்சி மற்றும் மொராஜி தேசாய் காலத்தில் ஏற்பட்ட பாண்டிச்சேரி இணைப்பு போராட்டத்தை ஒட்டியே அரசியலைத் தெரிந்து கொள்ளும் ஆவல் மாலதிக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆண்கள் எல்லோரும் செய்தித்தாள் வாசிக்கும் பொழுது “நாம் ஏன் படிக்கக் கூடாது?”” என்ற எண்ணம் எழவே மாலை நேரங்களில் டீக் கடையில் இருந்து தினத்தந்தியை கடன்பெற்று படிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார். ஈழத்தில் தீவிரமான அரசியல் போராட்டம் நடைபெற்ற 1983-ஆம் ஆண்டுகளில் சிறை உடைப்பு, குட்டிமணி, ஜெகன் கண் பறிப்பு” போன்ற சம்பவங்களைத் தொடர்ந்து தமிழகம் மற்றும் பாண்டிச்சேரியில் நடைபெற்ற பேரணிகளில் மாணவர் அணியில் பங்கெடுத்ததின் மூலம் தி.க மாணவர்களின் பரிட்சயமும் ஏற்பட்டிருக்கிறது.

வயதிற்கு வந்த பெண்களை வீட்டைவிட்டு வெளியில் அனுப்ப தயங்கும் காலத்தில் இலக்கிய சந்திப்பு, தர்ணா, போராட்டம், உண்டி குளுக்குதல்’ போன்ற காரணங்களுக்காக பல இடங்களுக்கும் சென்று வந்ததால் “பெண்களின் களம் என்ன? எப்படி ஒடுக்கப்படுகிறார்கள்? சுற்றிலும் என்ன நடக்கிறது?”” என்பதையெல்லாம் அனுபவத்தில் உணர்ந்திருக்கிறார். சிறுவயதிலேயே குடும்ப பொறுப்பைப் பார்த்துக் கொண்டதால், பெரியவர்களின் தடையில்லாமல் சுதந்திரமாக செயலாற்ற முடிந்திருக்கிறது.

வீதியிலேயே ஆண்களும் பெண்களுமாக சரிசமமாக விளையாடி, ஒரே தட்டில் சாப்பிட்டு, தெருவிலேயே உறங்கும் அளவிற்கு சுதந்திரமாக இருந்தாலும், குடும்ப அமைப்பில் பெண்கள் மீது வன்முறை திணிக்கப்பட்டுள்ளது என்கிறார். சராசரி குடும்பங்களைவிட அதிகப்படியான அடக்குமுறைகள் இயக்கத்தில் ஈடுபட்ட தோழர்களின் வீடுகளில் இருந்திருக்கிறது. எப்பொழுதாவது “தோழர், உங்கள் வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லுங்களேன். எல்லோரையும் பார்க்க வேண்டும்” என்று கேட்டால், “அதெல்லாம் சரிவராது” என்று மறுத்து விடுவார்களாம்.

அப்படியே சென்றாலும் அம்மா, அக்கா, தங்கை என வீட்டிலுள்ள எல்லா பெண்களும் ஆளுக்கொரு மூலையில் ஓடி ஒளிந்து கொள்வார்களாம். “என்ன தோழர்? மனித உரிமையைப் பற்றி பேசுகிறீர்கள், உங்கள் வீட்டிலேயே இப்படி இருக்கிறதே?” என்று கேட்டு அவர்களை கேலியும் செய்வாராம்.

இவர்களெல்லாம் மனித உரிமை பேசினாலும், மார்க்சியம் பேசினாலும், குடும்ப சூழல் என்று வரும்போது ஏற்கனவே கட்டமைக்கப்பட்ட ஆண்களுக்கான அதிகாரத்தை அனுபவிக்கவே செய்கிறார்கள். திராவிட கழகத் தோழர்கள் தான் இப்படி என்று நினைத்தால், புரட்சி பேசக்கூடிய மாக்ஸிய தோழர்களின் குடும்ப சூழலும் அதேபோலத் தான் இருந்திருக்கிறது. இதுபோன்ற அவதானிப்புகளால் இயக்கம் சார்ந்த கனவுகள் தகர்ந்து, அதிகார அரசியலை அடையாளம் கண்டிருக்கிறார். ஒரு கலாச்சார மாற்றத்தையோ, பெண்களுக்கான சுதந்திரத்தையோ, இடத்தையோ கொடுக்க முன்வராதவர்களை எதிர்த்து பெண்களே போராடவேண்டும் என்ற புரிதலுக்கு வந்திருக்கிறார். அந்த காலகட்டத்தில் தான் தீவிரமாக எழுதவும் ஆரம்பித்திருக்கிறார்.

தி முருகன் (குங்குமம் இணை ஆசிரியர்), நாகு, சரவணன், அருணன், தி சிவக்குமார், ‘எதிரு’ சிவக்குமார் போன்ற நண்பர்களுடன் சேர்ந்து கையெழுத்துப் பிரதி துவங்கி, அதில் சில ஆரம்ப கவிதைகளை எழுதியிருக்கிறார். அதன் பின் ‘எதிரு’ பத்திரிகையை எழுத்தாளர் பாவணன் துணைகொண்டு முன்னெடுத்திருக்கிறார்கள்.

இலக்கியம் சார்ந்து இயங்குவதைவிட மாக்ஸிய, ML கூடங்களில் பங்கெடுப்பது காவல் துறையில் பணியாற்றுவதால் மாலதியின் தந்தைக்கு அலுவலக நெருக்கடியை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. “இலக்கியக் கூட்டங்களுக்கு வேண்டுமானால் கலந்துகொள். போலீஸ்காரனின் மகளாக இருந்து கொண்டு தடைசெய்யப்பட்ட இயக்கங்களுடன் தொடர்பு கொள்ளாதே, தர்ணா, உண்டி குளுக்குதல், சோசியலிச புரட்சி போன்ற செயல்பாடுகளில் பங்கெடுக்காதே” என்று சொல்லி இருக்கிறார்.

“எதை செய்ய வேண்டும்? எதை செய்யக் கூடாது?” என்று எனக்குத் தெரியும். “என் சமந்தப்பட்ட விஷயங்களில் முடிவெடுக்கும் உரிமை உங்களுக்கு இல்லை” என்று மாலதியும் பதிலளித்திருக்கிறார்.

“அப்போ நீ கல்யாணம் செய்துக்கிட்டு போயிடு”

“இப்போ நான் கல்யாணம் செய்துக்கிற மாதிரி இல்லை”

“உன்கூட எவ்வளோ தோழர்கள் பழகுறாங்க, அவங்கள்ள ஒருத்தரை வேணும்னாலும் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ…”

“இதென்ன வேடிக்கையா இருக்கு? என்னுடன் பேசுபவர்கள் எல்லோரும் என்னுடைய காதலராகிவிடுவாரா? எல்லாரையும் நான் கல்யாணம் செய்துக்க முடியுமா?” என்று மாலதி பதில் சொல்ல, “அப்போ வீட்டை விட்டு வெளிய போயிடு” என்று அவருடைய தந்தை சொல்லியிருக்கிறார்.

20 வயதில், வீட்டைவிட்டு வெளியேறி தனியாக வாழ வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டிருக்கிறது. 11 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது ஏற்பட்ட தீவிபத்தால் பள்ளிக்கு செல்வதை பாதியில் நிறுத்தி இருக்கிறார். வங்கிக் கடன் பெற்று வீட்டைக் கட்டி முடிப்பதற்குள் மூன்று ஆண்டுகள் ஓடிவிட்டது. மீண்டும் வீட்டிலிருந்தே படிக்கலாம் என்றபோது அறிவியல் மற்றும் கணிதப் பாடத்தைத் தவிர்த்து, வரலாறு பாடத்தை எடுத்து தேர்ச்சி பெற்றிருக்கிறார்.

ஓய்வு நேரத்தில் நூலகம், தோழிகளின் வீடு, இலக்கியக் கூட்டம்” என்று பொதுவாக சுற்றிக் கொண்டே இருப்பாராம். நூலகத்திற்கு வரும் பெண்கள் தேவையான புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு சென்றுவிட இவர் மட்டும் அங்கேயே உட்கார்ந்து படிப்பாராம். வீட்டிற்கு எடுத்துக்கொண்டு வந்தால் அவருடைய அம்மா கிழித்து எரித்து விடுவார்களாம். எல்லா விதத்திலும் இலக்கிய வாசிப்புக்கான இடையூறுகளைக் கொடுப்பார்கள். இதிலிருந்து தப்பிப்பதற்காக பத்தாம் வகுப்பு விடுமுறையில் மூன்றுமாத தையற் பயிற்சியில் சேர்ந்திருக்கிறார். வீட்டிலிருந்து வெளியேறியதும் ஒரு வேலை கிடைக்க அதுவே காரணமாக இருந்திருக்கிறது. எக்ஸ்போர்ட் கம்பெனி, ஸ்வீட் ஸ்டால், ஜவுளிக் கடை போன்ற பல இடங்களில் 1988 –ஆம் ஆண்டு முதல் சொற்ப சம்பளத்திற்கு (200 ரூபாய், 300 ரூபாய்) வேலை செய்திருக்கிறார்.

கடுமையான உழைப்பின் மூலம் அனுபவம் பெற்று ஆரோவில் நூல் கத்தரிக்கும் பெண்ணாகச் சேர்ந்து Tailoring மற்றும் pattern making கற்றுக்கொண்டு லெதர் ஜாக்கெட் டிசைன் செய்யும் அளவிற்கு முன்னேறியிருக்கிறார். அவருடன் வேலை செய்தவர்கள் எல்லோரும் 40 முதல் 50 வருட அனுபவமும் கல்விச் சான்றிதழ் பெற்றவர்களாக இருந்தாலும் அவர்களுக்கு இணையாக உழைத்திருக்கிறார். இதனால் தன்னம்பிக்கை பெற்று முன்னேறினாலும் 6 வருடங்கள் எழுத்தில் கவனம் செலுத்த முடியாத சூழலில் வாழ்ந்திருக்கிறார்.

அவர் வேலை செய்த இடங்களிலேயே தோல் ஆடை தொழிற்சாலையில் வேலை செய்ததையே கடினமான பணியாகக் கூறுகிறார். “ஆயிரம் நபர்கள் வேலை செய்யக்கூடிய இடத்தில் சுகாதாரமே இருக்காது. பல வேதி மாற்றங்கள் தொழிற்சாலையில் நிகழும் என்பதால் காற்றில் துர்நாற்றம் பரவும். சாப்பிடவே முடியாது. அங்கு வேலை செய்பவர்களுக்கு எடைக்குறைவு, நரம்பு வியாதிகள், தோல் வியாதி, TB என ஏதாவது உடல் நலக் குறைவுகள் ஏற்படும். சில பெண்களுக்குக் கருச்சிதைவும் ஏற்படுவதுண்டு. இதையெல்லாம் விட கீழ் நிலைகளில் வேலை செய்யும் பெண்கள் பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு ஆளாக்கப் படுவார்கள்” என்றார்.

CPM, CPI போன்ற தொழிலாளர் இயக்கங்கள் இருந்தாலும் இதையெல்லாம் கவனிக்காது. அவர்களுக்கு சந்தா கிடைத்தால் போதுமென்று இருந்துவிடுவார்கள். முதலாளிக்கும் தொழிலாளிக்கும் இடையிலான உறவு தவிர்த்து மார்க்ஸிய அரசியல்வாதிகள் உள்ளார்ந்த விஷயங்களில் கவனம் செலுத்துவதில்லை. ஓர் அளவிற்கு மேல் இந்த சூழலில் வேலை செய்ய முடியாமல் தவித்திருக்கிறார். அதைத் தொடர்ந்து மீண்டும் எழுத்த ஆரம்பித்திருக்கிறார்.

மூன்று பிரிவான எழுத்துகள் இளைஞர்களுக்கு ஒரு குழப்பத்தை உருவாக்கிக் கொடுத்திருக்கிறது. எழுத்து, மணிக்கொடி’ போன்ற சிற்றிதழ் காலங்களிலிருந்து எழுத்தானது இரண்டு வகைகளில் பார்க்கப்பட்டது. கலை, இலக்கியம்” என்று ‘எழுத்து’’ படைப்பாளிகள் உயிரை விட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இளைஞர்களுக்கான மாற்றத்தை நாங்கள் தான் கொடுக்கிறோம். எங்களுடையது தான் சிறந்த எழுத்து என்று ‘வானம்பாடி’கள்’ சொல்கிறார்கள். புரட்சி சார்ந்து பேசக்கூடிய மாக்ஸிய ஆளுமைகளும் செயல்படுகிறார்கள்.

“வாழ்வியலும், அரசியலும் பிரிக்கமுடியாதது. இவை இரண்டும் இல்லாமல் இயங்க முடியாது. நம் சார்ந்த சமூகம், அதிலுள்ள பிரச்சனை, மாற்றம், நசிவுகள், ஒடுக்கு முறைகள், பெண்களின் கனவுகள், அவர்களின் இருப்பு, உணர்வுத் தளங்கள்” ஆகியவையை தன்னுடைய எழுத்தில் கொண்டு வருவதாகவும் அரசியல் தவிர்த்து தன்னுடைய எழுத்தை வாசிக்க இயலாது என்றும் சொல்கிறார். சில எழுத்தாளர்களை அப்படி வாசிக்க முடியும். உள்மனப் பயணங்களை மட்டுமே பதிவு செய்திருப்பார்கள். அந்த வகைமையும் இருக்கிறது. அதுபோல எழுதுவதில் எனக்கு நம்பிக்கையில்லை. நம்முடைய அகமனப் பயணங்களை நாமே வைத்துக் கொள்ளலாமே வாசகர்களுக்கு ஏன் கொடுக்க வேண்டும். வாசிக்கும் படைப்பின் மூலம் வாழ்க்கை பரிட்சியமாக பொது விஷயத்தைத் தானே பேசவேண்டும். ஒரு வாழ்க்கை முறையை எழுத்தின் மூலம் கடத்த முடியும். அப்படி இல்லாத ஒன்று எழுத்தாக இருக்க முடியாது” என்பதை முழுமையாக நம்புவதாகச் சொல்கிறார்.

“மனித உரிமை மீறல்களையும், ஒழுங்கு முறைகளையும் படைப்பின் மூலம் பதிவு செய்ய முடியும். உணர்வுகளின் வடிகாலாகவும், ஆத்ம திருப்திக்காகவும், ஆளுமையை நிலைநாட்டவும் நான் எழுதவில்லை. வாழும் சூழலின் சமத்துவமின்மையை படைப்பின் மூலம் வெளிப்படுத்தவே செயல்படுகிறேன். பின் நவீனத்துவம், பின் காலனியத்துவம், தலித்தியம், பெண்ணியம் என்று எது பேசினாலும் அரசியல் நிலைப்பாடு வெளிப்பட வேண்டும். அரசியல் சட்டம் சொல்லியபடி வாழ்வது இடதாக இருப்பின், அவற்றை மீறி வாழ்வது வலதாக இருக்கிறது. மனித உரிமைகள் மீறாமல் நிலைநாட்டப்பட வேண்டுமெனில் சட்டப்படி வாழ்ந்தாலே போதும். யார் மேலும் வன்முறை செலுத்தாமல் மனித நேயத்துடன் வாழ்ந்தாலே போதும். பேராசை இதெல்லாவற்றையும் மீறச் செய்கிறது. பணம் இருந்தால் எல்லாவற்றையும் விலைகொடுத்து வாங்கிவிடலாம் என்று நினைக்கிறோம். அதே சூத்திரத்தின் படி அரசும் நம்மை விலை கொடுத்து வாங்க நினைக்கிறது. முகம் தெரிந்த மனிதர்களையே ஏமாற்றும் சமூகமாக மாறிவிட்டது. இப்போதெல்லாம் சமூகக் கூட்டுணர்வே இல்லாமல் போய்விட்டது. அரசு அலுவலர்கள் கையூட்டு பெறுவதை நிறுத்தினாலே இதெல்லாம் சரியாகிவிடும்.

நல்லவர்களை ஏமாளிகளாகவும், பணம் சம்பாதிக்க எதையும் செய்யத் துணிபவர்களை பெரிய மனிதர்களாகவும் பார்க்கப் பழகிவிட்டோம். இந்த நிலை 25 வருடங்களில் உருவாக்கப்பட்டுவிட்டது. இந்த நிலையை ஏன் உருவாக்கி வைத்திருக்கிறோம்? இதை ஏன் இலக்கியம் பேசவில்லை? இந்த கேள்வியை உங்கள் முன் வைக்கிறேன் பதில் சொல்லுங்கள்.

தமிழகத்தை ஆண்ட திராவிடக் கட்சிகள் 50 வருடங்களில் தவறான கலாச்சாரத்தையும் தவறான உணர்வுகளையும் நமக்குக் கொடுத்துவிட்டார்கள். சினிமா, பிற எழுத்து ஊடகங்கள் மூலம் தவறாக நம்மை வளர்த்தெடுத்து விட்டார்கள். ஊடகங்களில் ஆளுமைகளாகக் காட்டப்படுபவர்களின் பின்னால் ஒரு கூட்டம் செல்லும் அளவிற்குத் தயார் செய்துவிட்டார்கள். அவர்களே நம்மை ஆளும் அளவிற்கும் கொண்டுசென்றுவிட்டோம். தவறு செய்யும் அனைவரையும் கொண்டாடக் கூடிய மனோபாவத்திற்கு ஊடக அரசியல் கொண்டுவந்து நிறுத்தியிருக்கிறது. இந்த அரசியலை எழுத்தில் கொண்டுவர வேண்டும்” என்பதுதான் தன்னுடைய விருப்பமெனக் குறிப்பிடுகிறார்.

“எங்கோ நடக்கும் விஷயங்களைக் கதை செய்வதைவிட நம்மைச் சுற்றிய விஷயங்களை இலக்கியமாக்க வேண்டும். சுய வரலாறாகவும் எழுதலாம். அதை பிராமண இலக்கியம் செய்திருக்கிறது. அதற்கடுத்த ஆதிக்க சாதிகள் இதைத் தொடாமலேயே தப்பித்து விட்டார்கள். அம்மா வந்தாள், மோகமுள், மரப்பசு” போன்ற படைப்புகளின் மூலம் தி ஜானகிராமன் இதைத் தொடங்கி வைத்தார். குடும்பத்திலுள்ள ஜோடனைகளை கட்டுடைத்து எழுதினர். ’குழந்தைகள், பெண்கள், ஆண்கள்”’ மூலம் சுரா குடும்ப வன்முறையை உடைத்தெழுதினார். படைப்பின் மூலம் பிராமணர்கள் எப்படி நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லித் தருகிறார்கள். பிராமண இலக்கியங்களைத் தொடர்ந்து வந்த திராவிட இலக்கியங்கள் ஏன் இதைத் தொடவில்லை? பிராமணர்களைத் திட்டித் திட்டியே இவர்கள் தப்பித்துவிட்டார்கள். சுய குறைகளைத் தொட்டு புனிதத்தை இழந்துவிடக் கூடாது என்பதில் முழிப்புடன் இருந்தார்கள். தங்களை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் அடுத்தவர்கள் மீது பழிபோட்டு தப்பித்துக் கொள்வதில் குறியாக இருந்தார்கள். என்றாலும் தனித் தனியாக அரசியல், பெண்ணியம், ஒடுக்கு முறைகள் என்று பேசுவார்கள்.

தன்னுடைய ஜாதியில், தன்னுடைய குடும்பத்தில், தன்னுடைய சுற்றத்தில் என்ன நடக்கிறது என்பதை படைப்பாளிகள் பேச முன் வரவேண்டும். ஜாதி அரசியலை கட்டுடைக்க வேண்டியது மிக முக்கியமான விஷயம். ஜாதிய அரசியலை விமர்சனம் செய்யும் எழுத்தாளன் தான் நிலைத்து நிற்க முடியும். ஒரு ஜாதியைச் சேர்ந்த எழுத்தாளன் விருது பெற்றால், அந்த சாதியைச் சேர்ந்த சங்கம் கூட்டம் கூட்டி விழா எடுக்கிறது. இதை நாம் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.

ஆணோ, பெண்ணோ ஜாதி உறவுகளை முற்றிலும் முறித்துக் கொண்டு வெளிவருவதுதான் படைப்பாளிக்கு இருக்க வேண்டிய முக்கியத் தகுதி என்று நினைக்கிறேன். ஜாதியையும், குடும்பத்தையும் சுமந்துகொண்டு வரும் மனப்பான்மை படைப்பாளிகளுக்கு இருப்பதைக் காட்டிலும் படுபாதகச் செயல் வேறொன்றும் இல்லை. இந்த துரோகத்தை தமிழ் இலக்கியவாதிகள் தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தயவு செய்து இந்த எழுத்துகளை நீங்கள் அடையாளம் காண வேண்டும். அவற்றிற்கு எதிரான விமர்சனங்களை தயவு தாட்சண்யமின்றி முகம் பார்க்காமல், எவ்வளவு பெரிய எழுத்தாளராக இருந்தாலும் முன்வைக்க வாசகர்களும் விமர்சகர்களும் முன்வர வேண்டும்.

ஏனெனில் இந்த ஆட்கள் தான் தமிழ் தேசியம் பேசிப்பேசி ஒரு லட்சம் தமிழர்களைக் கொன்று குவித்திருக்கிறார்கள். ஜாதி அரசியலைத் தாண்டி இவர்கள் எதுவும் செய்யவில்லை. நம்முடைய மனசாட்சி விழிப்புடன் இருக்க வேண்டும். வாசகராக இருந்தாலும், எழுத்தாளராக இருந்தாலும் இதிலிருந்து நாம் தொடங்க வேண்டும்” என்று விரும்புவதாக உரையை நிறைவு செய்தார். அதன் பின் நீண்ட கலந்துரையாடளுடன் சந்திப்பு நிறைவு பெற்றது.

“பெண் உடல் தீட்டு என்று மதம் சொல்கின்றது. சடங்குகள் மூலமாக தீட்டை எப்படிப் போக்கலாம் என்பதையும் மதமே சொல்கிறது. ஆண்களுக்கு ஏன் இதுபோன்ற தீட்டுகள் இருப்பதில்லை. பெண்கள் இதற்கு எதிராக செயல் படவேண்டும். இந்த வரையறைகளை மீறி பெண் தன் உடலைக் கொண்டாட வேண்டும்” என மாலதி மைத்ரி கூறுகின்றார். இதற்கு அவரிடம் கவிதையும் இருக்கிறது. இதோ அவருடைய ‘விஸ்வரூபம்’.

ஏதோ ஒரு பருவ மாற்றத்தில்
எனது அங்கங்கள் ஒவ்வொன்றும்
மிருகமாகவும் பறவையாகவும் மாறி
என்னைவிட்டு விலகிச் செல்லத்தொடங்கின

அவையே திரும்பி வந்து சேர்வதும்
பல சமயங்களில் தொலைந்த ஆட்டுக்குட்டியை
தேடிச்சென்று அழைத்து வருவதென நிகழ்வதும்
பிறகு யாத்திரைபோலப் புறப்பட்டுச்
சென்றுவிடுவதும் வழக்கமாகி
எல்லாக் கால வெளியிலும் அலையத்துவங்கின

நீண்ட காலமாகிவிட்டது
பல திக்குகளின் நீர் நிலங்களை
நோக்கிச் சென்றிருக்கும்
எது எத்திசையில் உலவுகிறது
என யூகித்தறிய முடியவில்லை
திரும்பி வந்துவிடும்போது
வெவ்வேறு நிலத்தின் வாசனையோடும்
குரல்களோடும் என் உடலெங்கும் மேய்ந்து
என் அடையாளத்தைக் கலைத்து அடுக்குகின்றன

யோனி ஒரு பட்டாம்பூச்சியாக
மலைகளில் அலைவதைக் கண்டதாக
காட்டில் விறகு பொறுக்கச் சென்ற
பெண்கள் வந்து கூறக்கேட்டேன்
******************

சந்திப்பு நடந்த நாள்: ஜூன் 12, மாலை 4.30 மணி.
இடம்: ஞாநி இல்லம். கேகே நகர், சென்னை.